Orzysz

kolaz

Podziekujmy AWS-owi czyli teraz PiS-owi i PO za wprowadzenie gimnazjow. Wczesniej nie bylo takich wydarzen i poziom nauczania byl wyzszy.Umieszczenie mlodziezy w tym "glupim" wieku 14-16 lat w jednym miejscu jak widac to poroniony pomysl.I co Ty ogrod mowisz ,ze wine ponosza pedagodzy?Wychowanie to obowiazek rodzicow tylko i wylacznie Exclamation

Pedagog moze co najwyzej pomoc.

cobra99

ogrod

ZaremB

Najlepiej wychowywać po przez rywalizację sportową.

kupa

no zapewne, tylko gdzie ten sport? ja widze inne "sporty" szczególnie jak przychodzi piątek lub sobota wieczór.

Cezar

Czyzbys mial na mysli typowo weekendowe dyscypliny sportowe bardzo popularne wsrod mlodzierzy typu 4x100 w barze lub podnoszenie kufli? Wink

karolcia

Widzę, że wywiązała się tutaj bardzo ciekawa dyskusja o rodzicach, nauczycielach i dzieciach, o tym, kto winien, nie winien, itd. Tak się składa, że cała ta sytuacja dotyka mnie pośrednio - kształcę się właśnie "na nauczycielkę". W tym roku miałam praktyki w szkole podstawowej, trochę godzin w gimnazjum i - mimo kilku zgrzytów - podobało mi się. Nauczanie jest czymś, co mogłabym, chciałabym w życiu robić. Przeraża mnie jednak perspektywa pracy (jeśli ją dostanę, co nie jest oczywiste) z młodzieżą taką, jak koledzy Ani, jak uczniowie (sprawa sprzed kilku lat) wkładający kosz na śmieci na głowę nauczyciela. Wkurzam się na samą myśl o kontakcie z rodzicami, którzy w domu, po wywiadówce na przykład, powiedzą o mnie "głupia baba", "głupia nauczycielka", nawet jeżeli to ja będę miała rację w sprawie ich dziecka. I co ja będę mogła w takiej sprawie zrobić? No co?
Współpraca z rodzicami jest częstym tematem wśród nas, studentów, przyszłych nauczycieli. Jak dogadać się z rodzicem, który zawsze bierze stronę dziecka? Który wszelkie sądy kwituje dwoma słowami "głupia nauczycielka/nauczyciel"? Czy można wtedy w ogóle wychowywać? Zapobiegać takim sytuacjom?
Zastanawiam się głęboko czy dobrze wybrałam swój przyszły zawód.

ogrod

Karolcia, im bardziej źle jest w szkolach, tym bardziej jesteś tam potrzebna...

Elzo

Droga Karolciu! Zapewnim Cię, że to jest wspaniały zawód... ale pod jednym warunkiem
- trzeba naprawdę kochać dzieci! Wszystkie! Bo ten zawód wymaga od nauczyciela, tak jak i od rodzica, miłości. I poświęcenia. Nauczyciel tak jak i rodzic nie może powiedzić dziecku "daj mi spokój', nie mam czasu", " odejdź" itp.Te szkolne dzieci trzeba traktować jak swoje własne . Wymagać ale i rozumieć niedoskonałości, bo przecież nie ma ludzi bez wad. Trzeba być wobec nich sprawidliwym, obiektywnym i szczerym.
Wszelki fałsz od razu wyczuwają . A mówiąc krótko - trzeba umieć ich słuchać, a nie tylko nakazywać. Nie spoufalać się, ale i nie tworzyć dystansu mistrz - uczeń.
Jeżeli ani dzieci ani rodziców nie będziesz traktować " z góry", jeśli odczują,że wszystko co mówisz jest troską o ich dzieci, a nie krytykowaniem ich sposobów wychowywania, wszystko będzie dobrze.Jestem o Ciebie spokojna.Jeśli spodobało Ci się na praktykach, to nadajesz się do tego zawodu i na pewno dasz sobie radę.
.To niewątpliwie trudny zawód, ale dający ogromną satysfakcję. Wiem co mówię.
Pozdrawiam.

Elzo

DO PASTORA!

Dopiero teraz przeczytałam Twój post, ten długi, w którym odwołujesz się do mojej wypowiedzi.I mam do Ciebie pytanie - jak sobie wyobrażasz świadome i mądre korzystanie z demokracji i wolności przez dzieci i młodzież, skoro nawet ogromna część dorosłych nie potrafi tego robić. Młodych ludzi należy najpierw nauczyć, że demokracja i wolność to nie anarchia, że w demokracji i wolności także obowiązują i funkcjonują nakazy zakazy, obowiązki, normy. Skąd oni mają to wiedzieć?Z domu, ze szkoły, z Kościoła!!! Od nas dorosłych!
Nie umiem pływać. Jeśli wypłyniesz ze mną łodzią na środek jeziora i powiesz mi "Masz do dyspozycji całą tę wodę, korzystaj z niej" to ja bezpiecznie sama nauczę się pływania? I dlatego twierdzę, że dzisiejsze zachowania młodych ludzi to skutek zostawienia ich samym sobie w tak trudnych czasach.
Zeby było jasne, nie bronię młodych zwyrodnialców, jestem przerażona ich zachowaniami, ale uważam, że tak zachłystnęliśmy się wolnością, że utopiliśmy w niej własne dzieci.

mihaugal

taka myśl mnie męczy - czy to już zupełnie stracone "pokolenie", czy mozna jeszcze coś zrobić... ?

ogrod

Czy to prowokacja? Smile

Każde pokolenie postrzegane jest przez wspólczesnych jemu, jako najgorsze.

mihaugal

słyszałem, że o moim roczniku mówi się "pokolenie straconych szans", czy jakoś podobnie... Chodzi o kontekst pracy i zaistnienia na rynku zatrudnienia, zrobienia kariery, przebicia się.
To nie prowokacja- zapytałem, bo prawde mówiąc nie wiem, czy i jak mozna pomóc w sytuacji, a jakiej znaleźli się dzisiejsi nastolatkowie - a pomoc jest konieczna.

Elzo

Ja myślę, że jedyną drogą jest przypomnienie dorosłym, że to oni odpowiadają za wychowanie, a więc i zachowanie młodych ludzi.Jeszcze można pomóc nastolatkom, ale pod warunkiem, że rodzice, nauczyciele, księża i politycy mówić będą jednym głosem,że wypracują i to bardzo szybko, wspólny front działania.
Z dziećmi w kraju jest tak jak z dziećmi w rodzinie. Mama, tata, babcia i dziadek muszą od dziecka wymagać przestrzegania tych samych zasad. Jeśli każdy dorosły w rodzinie będzie wymagał czegoś innego, albo co gorsze, będzie wyśmiewał i krytykował postawy mamy czy taty, to takie dziecko w końcu przestanie kogokolwiek słuchać. Zagubi się, trafi w złe towarzystwo, pojawią się papierosy, alkohol, narkotyki i odrzucenie wszelkich wartości świata dorosłych.
A to my, wszyscy dorośli, powinniśmy codziennie pokazywać im co jest dobre, a co złe. Innej drogi nie ma. One same się nie wychowają ani nie naprawią

nataR

Cytat z gazety Wyborczej:
"Zanim doszło do tragedii, musiały być sygnały, że rodzi się kultura przemocy. Szkoła powinna od razu stanowczo zareagować. Szkoła musi zawsze stać po stronie ofiary, dać jasny komunikat: nikogo nie wolno prześladować, poniżać, a nawet wyklinać. Taka norma, niestety, nie działa w wielu szkołach.

Tylko jej brakiem mogę wytłumaczyć reakcje świadków gwałtu na Ani. Dzieci w tej klasie musiały być oswojone z przemocą, musiały uznać, że nie dzieje się nic aż tak nadzwyczajnego. Gdyby było inaczej, któryś z kolegów Ani wybiegłby na korytarz i wrzeszczał, ile sił w płucach, jakaś koleżanka zaczęłaby wzywać policję, ktoś popędziłby do pokoju nauczycielskiego, ktoś ugryzłby napastnika.

Druga wina szkoły jest równie poważna, ale bardziej namacalna. Jak można było zlekceważyć to zdarzenie? Zostawić zgwałconą dziewczynkę bez opieki, samą sobie? Nie spotkać się z rodzicami, nie porozmawiać z Anią? Jak mógł tak postąpić nauczyciel, a nawet po prostu człowiek dorosły, który widzi nieszczęście dziecka? "